Juraj Jakubisko zapożyczając motyw miłosnego trójkąta z "Jima i Julesa" Truffauta, opowiada o Słowacji oraz zmianach jakie zaszły w kraju pod koniec lat 60. Przyznać trzeba, efektem jest najbardziej szalony film jaki widziałem wśród nowofalowych obrazów, a przy tym najbardziej kreatywny jeśli chodzi o scenografię. Tutaj plany zmieniają się co kilka sekund, w tle widać całą masę szczegółów, zaś historia toczy się w ciągłym biegu. Do tego wszędzie panoszą się zwierzęta oraz dzieci. Wizualnie to dzieło stanowi połączenie kilkudziesięciu wystaw sztuki nowoczesnej, tak dużo tu obrazów, rzeźb, plastycznych projektów... Zmieszczono tu pomysły, którymi można obdzielić kilka innych filmów. Przy takim nawale należałoby wyświetlać to w IMAXie.

W tym całym zachwycie formą zgubiłem niestety gdzieś treść. A raczej reżyser nie pozwolił mi jej znaleźć. To hermetyczne dzieło: głównie Słowacy zauważą nawiązania do własnej historii. Cała reszta musi się douczyć, by wiedzieć choćby czyj pomnik pojawia się w ostatniej scenie. Trochę szkoda, iż Jakubisko ograniczył tak bardzo percepcję widza, ale to jego wola... Mi pozostaje się z nią pogodzić.